Fark etmez;

Geçen hafta olmadıysa bu hafta sonunda kesin şampiyonuz;

Arhavi'de Hopa'yı yenerek kesin işi bitirecektir çocuklar;

İnanıyor ve güveniyoruz onlara,

Teknik kadroyla, yönetimimize de;

Şampiyonluk nasıl bir duyguydu ne yalan söyleyeyim unutmuştuk;

Aradan geçen 15 uzun yılın ardından bir kez daha tadına varacağız Allah'ın izniyle;

Yaşadığı ekonomik sorunlara karşın ısrarla ve inatla Bursaspor'u takibini sürdüren Karşıyakalılar için de henüz her şey bitmiş değil!..

Play-off'a kalan her takımın şansı 'yüzde elli, yüzde elli' olsa da  'bir umut'tur buraları oynamak;

Çalışın, çabalayın, başarın; ne diyebilirim ki başka!..

Bursaspor bu ligde mücadele eden her rakibinden her departmanda daha iyi, daha güçlü, daha kreatifti;

Arada bir takılıp, dalgalansa da düzlüğe çıkmayı başardı.

Hilesiz, hurdasız, alavere, dalaveresiz bir şekilde kapımıza yaklaşmış tertemiz şampiyonluğu kucaklayınca şehrin ufku açılacak, yanı sıra nicedir unutulmuş taze bir heyecanın fırtınası esecektir.

Kusura bakılmasın ama sonunda bir kişi sevinebiliyor;

Bursaspor ve taraftarıyla çok ama çok uğraştılar;

Sadece KSK'lar değil, büyüklüğümüze tahammül gösteremeyen şirazesi kaymış ufak teferruatlar da;

Sahada gücü yetmeyen sosyal medyayla; salonlardan kustu öfkesini;

Unuttuk mu asla;

Bir bir not ederek belleğimize kaydettik.

Hepsi geride kalmak üzere çok şükür; Üç maç sonra kendimizi bu çirkin mecradan bir tık daha yukarıya atarak yeniden geri dönüşün meşalesini yakacağız.

Şimdi izninizle;

'Bursaspor'la nereden nereye' diyerek farklı bir paragraf açmak istiyorum kendi kimliğimle.

Ömrümü tükettiğim Bursaspor'un yaşanılmışlığımın belleğine not düşmüş anılarını sıralarken; hüzünle, sevinci, ağlamayla, gülmeyi birlikte harmanlamış bir fani olarak 'hey gidi günler hey' demek en doğal hakkımdır izninizle.

Bursaspor 1966-1967 sezonunun son maçında Ankara Toprakspor'u 4-0 yenerek Türkiye 2. Ligi'nden 1. Ligine yükselirken; 15 yaşında bir lise öğrencisiydim.

Bu maçı maratondan izlemiş, atılan şeref turunda önümüzden sıra ile geçen oyuncularımızı alkışlamıştım.

Hepsi hakkın rahmetine kavuşmuş baba Müfit'i, Tank İsmail'i, Mesut Şen'i; kaleci Yıldız Kısa'yı, Galatasaraylı Yusuf Altıntaş'ın babası, bir süre Bursaspor alt yapısında da forma giymiş Batuhan Altıntaş'ın dedesi köylü Mustafa Altıntaş ve diğerleriyle;

Nurlar içinde yatsın antrenörler Sabri Kiraz ve Muhtar Tucaltan'ı da...

1986'ın Mayıs ayında Atatürk Stadı'nda Altay'ı Beyhan ve Tulipan'ın golleriyle 2-0 yenerek o zamanki adıyla Federasyon Kupasını (Türkiye Kupası) havaya kaldırırken gazeteciydim.

Kupa kaptan Sedat 3'ün ellerinde havaya yükselirken; sevinçten çılgına dönmüştüm.

Gazeteci olsam da sonuç itibariyle bir Bursalı ve Bursasporluydum.

2003-2004 sezonunda Sakarya'da Samsunspor'u Okan Yılmaz'ın golüyle 1-0 yensek de; diğer maçlar istediğimiz gibi sonuçlanmayınca 38 yıl aradan sonra yeniden Türkiye İkinci Ligine düşmüştük.

O maçta oradaydım, 90 dakikanın bitiminde biber gazı yiyerek kaçışan taraftarlarımızın görüntüleri gözümün önünden hiç gitmedi.

İki yıl sonra 2005-2006'da şampiyon olarak tekrar Süper Lig'e çıktık.

Yine gazeteciydim, kupayı Cumhurbaşkanı Abdullah Gül takdim etmiş, yine mutluluktan havalara uçarken;

Otobüsle atılan şampiyonluk turunu gazetem adına takip ederek haberleştirmiştim.

Ve o unutulmaz 2009-2010 sezonunun Süper Lig şampiyonluğu;

16 Mayıs 2010 Pazar akşamı Beşiktaş'ı Atatürk Stadı'nda 2-1 yenip, Fenerbahçe'de Kadıköy'de Trabzonsporla 1-1 berabere kalınca; bu ligin 5. şampiyonu olarak adımızı tarihe yazdırmıştık.

Fenerbahçe Trabzonspor maçının son 1 dakikası geçmek bilmemiş, ağzım, dilim kurumuştu.

Galiba insülin direncimi ilk test ettiğim maç ta bu maç olmuştu.

Sonra anons yapıldı, o an itibariyle basın tribününde tanıyayım, tanımamayım kim varsa herkese tek tek sarılarak, hüngür hüngür ağladığımı hatırlıyorum.

2010 sonrası ise kabus gibi geçti, şehirle Bursaspor için.

Yönetim yanlışlarıyla birikmiş borçlar ödenemeyince kulüp irtifa kaybetmeye başladı.

1. Lig, 2. Lig derken, dibi görerek 3. Lig'e kadar düştük.

Enes Çelik'le arkadaşları bayrağı teslim almasa belki BAL'ı bile görebilirdik;

Çok şükür bu kadarına Allah bile izin vermedi.

Bu hafta sonunda Bursaspor bir mucize sonuç olmazsa Türkiye 3. Ligi'nde mücadele ettiği grubunu şampiyon olarak tamamlayıp, alışkın olduğu mecralara doğru tekrar yükselişe geçecektir.

Doğdum, yaşadım, gördüm, gidiyorum;

Bizden sonraki jenerasyonun Bursaspor'u hep zirvede ve şampiyonluklara oynarken izlemeleri en samimi dileğimdir...

Bursaspor'un dışında başka bir takımla duygu bağı kurmayı kendisiyle, şehrine ihanet olarak tanımlamış bir Bursalı olarak varlığım yeşil beyazlı camiaya armağan olsun;

'Ne mutlu Bursasporluyum' diyene; 

Ne mutlu 'Bursasporlu olmakla' gurur duyanlara...