İtalya maçı öncesi uyarılarımızı yapmıştık.

Bu karşılaşma Paola Egonu ile bizim kızların tamamı arasında oynanır. Nijerya asıllı dünya yıldızının hızını kesemezsek işimiz çok zor' diye...

Öyle de oldu;

Beş kişi bir tarafta, Egonu diğer tarafta!

Pasör Alessia Orro işi garantiye almak için 2 numaraya attığı yüksek paslarla, blok üzerinden vuran süper starı Egonu'dan oynattı takımını.

Diğer 5 kişide yerçekimine meydan okuyan bu voleybol harikasına 'benzetme asla küçümseme anlamında değildir'  figüranlık yaptı.

Tamam eski Galatasaraylı Bosetti, Danesi, Pietri'nin de skor katkıları inkar edilemez ama; ben de bu takımı çalıştıran antrenör olsaydım ayni yöntemle oynatırdım kızlarımı.

'Diğer pozisyonlarda ne olur ne olmaz; en iyisi mi atın Egonu'ya topları bakın keyfinize.'

Övgünün sınırlarını da zorluyor bu devşirme İtalyan;

Bana göre voleybolda dikey sıçramanın 'Picasso'su;

Havada asılı kaldığı süre içinde karşısındaki blokları düşürdüğünde çapraza, paralele, ortaya vurduğu smaçlarla maçlar adeta 'tek kişilik şova' dönüşüyor.

Öyle, böyle, şöyle; hiçbir şekilde aslında.

Coşunca durdurabilmek neredeyse olanaksız.

Çin maçında kariyer rekoru kırarak 39 sayı üretmişti, dün akşamda Sultanları'na karşı 22'si hücum, 3'ü blok, 1'i ace olmak üzere toplam 26 sayılık istatistikle İtalya'yı finale taşıdı.

Çin ve Türkiye'den sonra büyük bir olasılıkla Brezilya'da onun rahle-i tedrisinden geçerek (!) turnuvayı tamamlayacak.

Fazla mı kaçırdım diyeceğim de(!) bugüne kadar kafam hiç kıyak olmadı ki; sadece 'gerçek üstü bir kadınla' karşı karşıyaydık dün gece, onu anlatmaya çalıştım.

Bir de ne uyarısında bulunmuştum bu maçın arifesinde kızlarımız için bilmeyenlere söyleyelim.

'Bu takımı manşetlerde bozamadıkça kimse kolay kolay yenemez.'

Bozdular mı kızlarımızın oyununu servisleriyle İtalya?

Hem de n bozma; sürklase olduk;

Ace / direkt sayı / bir kenara; öyle etkili servisler attılar ki,  pasörümüz Cansu manşetlerden kendisine gelen topların çoğuyla havuzun sınırları dışında buluşabildi,

Fileye yakın oynayamayınca açık paslarla oyunu kurmaya çalıştı.

Tam İtalya'nın istediği gibi.

Dayadılar ikili üçlü yüksek blokları köşelere; geç geçebilirsen.

Tuzağına düştük gök mavili kızların.

Ebrar bu nedenle maç boyunca kendi ritminin dışında hücum ederken, ortadan da Eda Erdem'in yanına Zehra'yı bir türlü ekleyemedik.

'İyi manşet sonrası ortadan hızlı hücum' en büyük silahlarımızdan birisiydi, bu maçta ne yazık ki süngümüzü düşürdüler;

Setlerde bir türlü seri yakalayamayınca takım hiç alışkın olmadığı bir şekilde düzeninin dışına çıkarak oynamaya başladı.

Savunmamız komple kötüydü. Dublajlardan pasör Cansu'ya yeteri kadar top getiremedik. Blok taymingimiz de maçın içinde kalmamızı sağlayacak ekstra sayıları toplamaya yetmedi.

En başından moralimizin bozulması, takımın kimyasını tersine çevirdi. Oyuna tutunamamaksa 'yeniliyor muzu acaba' sendromu yaşattı top yekun.

Böyle olunca ilk iki seti alarak maçın psikolojik momentumunu eline geçiren İtalya, 3. seti de sıkıştığı anlarda Egonu üzerinden oynayarak final biletini cebine koydu.

Onlar da bu kadar kolay bir galibiyeti sanırım beklemiyorlardı.

Egonu faktörü ile zaten önde başladıkları maçları, büyük bir disiplin içinde oynayarak tamamlamaları İtalya'nın turnuvanın genelindeki karakteriydi.

Bize karşı bu yönleriyle iyice ağır bastılar.

Finali görmeyi her Türk sporsever çok istiyordu;  oynamak yine kısmet olmadı.

Kabul edelim ki kötüydük, en önemlisi baştan sona kendi standartlarımızın altında oynamaya mecbur kaldık.

Ben en çok böyle bir kadronun 3. sette skoru kabullenerek mücadeleyi bırakmasına şaşırdım.

Tabii Guidetti içinde iyi olmadı.

Bazı şeyleri değiştirmesi gerekecek sanırım.

Örneğin köşelere biraz daha uzun oyuncu bulmak gibi.

Bu hayal kırıklığının Avrupa Şampiyonasında telafisi olur mu göreceğiz.

Özetlersek öyle alıştırdılar ki Türkiye'yi başarılarına filenin sultanları;

Bugün 3. bile olunsa sevincimiz yarım kalır.